პირველი მიტინგი აფხაზეთში.1988 წელი.

1988 წ. 12 ნოემბერს თბილისის იპოდრომზე პირველი ხალხმრავალი მიტინგი გაიმართა. ფაქტიურად, ამ აქციამ დაუდო სათავე საქართველოში ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი მოძრაობის მასობრიობას. მიტინგზე მერაბ კოსტავამ ჩამოაყალება პრინციპები, რომლის მიხედვითაც უნდა მომხდარიყო საბჭოთა სისტემის დემონტაჟი და საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენა. 23-ის 200 000-იანმა აქციამ და 26 ნოემბრის უნივერსიტეტში სტუდენტები და მოძრაობის ლიდერების შეხვდრამ სსრკ-ს უმაღლესი საბჭოს ქართველ დეპუტატებთან ცხადი გახადა საქართველოს არჩევანი.  

კრემლმა ნაცად ხერხს მიმართა და დაძაბულობის კერამ აფხაზეთში გადაინაცვლა, სადაც აფსუათა ჯგუფმა "აიდგილარა" ჩამოყალიბა.

თურქეთი და აფსუათა იმედები

რუსეთ-თურქეთის ურთიერთობა გარკვეულ გავლენას ახდენს აფხაზეთის პრობლემაზე, იქაურ მმართველ რეჟიმსა და საზოგადოებაზე. მას ისტორიული მიზეზებიც აქვს. ამასთან, სოხუმელი ლიდერები ცდილობენ თურქეთთან ნამეტანი დაშაქრული ურთიერთობებით რუსეთი არ აწყენინონ, მაგრამ გვერდს ვერ უვლიან იქ არსებული დიდი დიასპორის საკითხსა და ეკონომიკურ საჭიროებებს. საქართველოს ხელისუფლება 90-იან წლებში არაეფექტურად და უნიათოდ ეწინააღმდეგებოდა თურქეთის სხვადასხვა კერძო სტრუქტურის უკანონო საქმიანობას ოკუპირებულ აფხაზეთში. ერთხელ ვ. არძინბაც კი ჩაიყვანეს "ტურისტად" იქ... ამ თვალსაზრისით შემდგომმა მთავრობებმა შესამჩნევად გამოასწორეს მდგომარეობა, თუმცა, ჩავარდნები მაინც ხდება.

აფსუებისთვის თურქეთთან ნებისმიერი კავშირისთვის მთავარ წინაღობას  რუსეთ-თურქეთის ურთიერთობათა არასტაბილურობაა, რომელსაც სხვადასხვა ფაქტორი განაპირობებს, რომელთა შორისაა: ისტორიული მეხსიერება, გეოპოლიტიკური პრიორიტეტები, საზოგადოებრივი აზრი. აი, სავაჭრო ბრუნვის ზრდა, გაზსადენი „სამხრეთ ნაკადი“, აშშ-სთან უთანხმოება თუ კონფრონტაცია კი აახლოებს მათ (უფრო ერდოღანსა და პუტინს).

აფხაზეთი 9 აპრილის წინა დღეებში. მოგონების მაგიერ 30 წლის შემდეგ.

1989 წ. 18 მარტს აფსუა სეპარატისტებმა ს. ლიხნში გამართეს მრავალათასიანი შეკრება-მიტინგი, რომელზეც მიიღეს ანტიქართული წერილი მოსკოვისადმი - ე. წ. “ლიხნის მიმართვა”, რომელშიც, ფაქტიურად, საქართველოსგან გამოყოფა და რუსეთთან შეერთება მოითხოვეს. 

ლიხნის პროვოკაციას ქართველებმა 1989 წ. 25 მარტის სოხუმისა და გალის გრანდიოზული მანიფისტაციებით უპასუხეს. მასზე სიტყვით გამოვიდნენ მერაბ კოსტავა, ზურაბ ჭავჭავაძე, ჯონი ლატარია, ალექსანდრე ჯიქია (ედპ), დიმა ჯაიანი და სხვა.
აღნიშნულ აქციაზე გადაწყდა, რომ ანტიიმპერიული მიტინგი ჩატარებულიყო რუსეთ-საქართველოს საზღვარზე დაბა ლესელიძეში, მდ. ფსოუსთან, რითაც სიმბოლურად გამოიხატებოდა ჩვენი მთავარი მტრის - რუსეთისადმი დამოკიდებულება. ამით აფსუებს ვაჩვენებდით, რომ მათთან პრობლემები არ გვაქვს, ჩვენ პატივს ვცემთ მათ ეროვნულ გრძნობებს და ა. შ.
1989 წ. 1-ელ აპრილს ლესელიძეში ავტობუსებით გავემგზავრეთ. მიტინგზე გამომსვლელთა (ზ. ჭავჭავაძე, ჯ. ლატარია, ბ. კაკუბავა, მ. კოსტავა და ა. შ.) მთელი რისხვა მიმართული იყო კრემლისაკენ, იმპერიისკენ. აქციას “იცავდა” შინაგანი ჯარის საკმაოდ მოზრდილი შენაერთი. მიტინგის შემდეგ მ. კოსტავა, თ. ჩხეიძე, ზ. ჭავჭავაძე და სხვები გაგრაში შეყოვნდნენ. დანარჩენები გამოვემგზავრეთ სოხუმში. 

აფხაზეთის „პრეზიდენტის“ არჩევნები და რუსული გზავნილები

2019 წ. 21 ივლისს აფხაზეთში გაიმართება მეშვიდე „საპრეზიდენტო“ არჩევნები, რომელსაც ოკუპანტი რუსეთისა და ტერორისტული ორგანიზაცია „ჰამაზის“ გარდა კიდევ რამდენიმე ქვეყანა და ანკლავი თუ აღიარებს. იმის გამო, რომ ამ ე. წ. არჩევნებს მხოლოდ ადგილობრივი მნიშვნელობა აქვს, თითო-ოროლა რუსი ანალიტიკოსი ან კომენტატორი თუ „იცლის“ მასზე. მათში გამოირჩევა აფსუებისთვის ერთ-ერთი ავტორიტეტი, სეპარატიზმის ძველი იდეოლოგი, მოსკოვში მცხოვრები სამართლის დოქტორი და აფხაზურ-აბაზური ხალხების მსოფლიო კონგრესის დამაარსებელი ტარას შამბა, რომელიც კრემლის კურანტების სიმაღლიდან პერმანენტულად მოძღვრავს ყოფილ თანამემამულეებს.

ტ. შამბა ინტერნეტ გამოცემა http://abkhazinform.com-ში მ. წ. 4 აპრილს გამოქვეყნებულ სტატიაში ამბობს, რომ ბოლო რამდენიმე წელი აფსუური საზოგადოება ღრმა კრიზისშია და სამოქალაქო ომსაც კი გადაურჩა და მომავალმა არჩევნებმა კი, შესაძლოა, კატასტროფამდე მიიყვანოს აფხაზეთის სახელმწიფოებრიობა.

რუსეთი და აფსუათა ტრაგიკული მომავალი

დღეს აფხაზეთი რუსეთის ტოტალური კონტროლის ქვეშაა. მიუხედავად იმისა, რომ მოსკოვი აჭმევს, ასმევს და იცავს აფსუებს, მათ რუსები ეზიზღებათ. ეს, როგორც თითქმის ყველა კავკასიელს, აფსუებს ისტორიულადაც მოსდევთ და გენის მოლეკულამდე ეჯავრებათ მონღოლ-სლავური, ვოლგისპირეთსა და ტუნდრაში ჩამოყალიბებული, რუსეთად წოდებული წარმონაქმნი, რომლის არსებობის ლეიტმოტივი საკუთარი ხალხისა და მეზობელი ერების მუდმივი მტრობა და ტანჯვა-წამებაა, „ვლადიკავკაზობა“ და „ვლადივოსტოკობაა“. დღეს „ვლადიგრუზინობა“ მთლად ვერ გამოუვიდა, მაგრამ „ვლადიაფხაზობას“ იჩემებს.