ნაბან წყალს ბავშვი არ გადავაყოლოთ, ანუ აქაც და იქაც.

ჩვენ, საქართველოში, ოდითგანვე ვცხოვრობდით და ვებრძოდით მტრებს. წლები არ დაითვალოთ, რამდენია, რადგან შეცდებით. 

ოდითგანვე ვიბრძოდით!

ამასთან, შიდა ბრძოლები იყო და მრავალი. ამ დროს დიდია ღრენა და ვიშვიში. ადამიანები იხსნიდნენ ნიღბებს ისე, რომ თავადაც ვერ ამჩნევდნენ ამას. დღესაც ასეა?

კრიტიკულ მომენტებში შიშვლდება სულიერი სიმაღლისა თუ სიმდაბლის სახე. მაგრამ ნუ დავემსგავსებით ავაზაკებს და ნუ გავიმეტებთ ერთმანეთს.

თუ ჩვენ ბუნების არსისა და სამყაროს შესახებ კითხვებზე პასუხებს ისეთივე აუცილებლობად არ განვიცდით, როგორც შიმშილი და წყურვილი განიცდება, მაშინ აღრენილ ცხოველს ვემსგავსებით და ამას მოდური ჩაცმა, დემნა გვასალია, პარფიუმერია და სიაფანტურად დაშაქრული რეჩიტატივები არ შველის.  

ლუციფერსა  და არიმანს შორის მოქცეულთ, ამპარტავნობა და ცდუნება გვკვებავს. ამიტომ გვიწევს თხელი სამყაროდან ამ გაცხადებულ, მატერიალურ სამყაროში ბალანსირება და ჰარმონიისთვის მუშაკობა, რომელიც მხოლოდ ქრისტეს მეოხებით მიიღწევა.

გვავიწყდება რა ეს (ან, შესაძლოა, ვერც ვერასდროს გავიგოთ), ერთმანეთს დავსდევთ, არ ვინდობთ, ცილს ვწამებთ, ვღალატობთ, არჩევანს ვუსპობთ და ვკლავთ...

შიგადაშიგ გვიყვარს დედ-მამა, შვილები, ცოლი, ქმარი, და-ძმა, სამშობლო, მაგრამ გარდა შვილების სიყვარულისა, დანარჩენი ეგოისტურია, ჩვენი პირადი ხორციელი კომფორტის ამბავია. ჩვენგან ღმერთის სიყვარულსაც გამორჩენის დაღი აზის - უფალო, შემიწყალე; ღმერთო, ეს მომეცი, ის მომეცი, ბინა მაჩუქე, მერსედესი მინდა, აგარაკი მიწყალობე, ეს პრეზიდენტი მინდა, ის მძულს!.. ანდა, უფრო გასაკვირი - ის დასაჯე, ესენი ამოწყვიტე და ა. შ.

ჩვენ ხშირად აქაური, დედამიწისეული ცხოვრების ინსტრუმენტებს ვანიჭებთ ისეთ მნიშვნელობას, რომ თანდათან მათ ტყვეობაში ვვარდებით. აქედანაა გაფეტიშება, ფანატიზმი, პარტიული თუ ჯგუფური ჯოგიზმი, არჩევნებსა და თანამდებობებზე ოცნება-ბღავილი და ა. შ.

არადა, დღეს ხარ - ხვალ არა და სულიერ სამყაროში შესულს (გარდაცვალება), ჩადენილი მამაძაღლობების (ანუ ცოდვების) გამო, კვლავ გიწევს დაბადება (რეინკარნაცია), რადგან საიქიოში ტყუილი არ მოსულა და იქ სრულად აღიქვამ, რას აკეთებდი დედამიწაზე. ამიტომ ილტვი კვლავ დედამიწისკენ, რადგან მხოლოდ აქაა შეცდომათა თუ დანაშაულთა გამოსწორებისა და გამოსყიდვის შანსი.

 

აფსუათა სევდიანი მომავალი

სოხუმი - მტრის მიერ დაპყრობილი ჩვენი ქალაქი.

სურათზე სოხუმის ცენტრის ერთი ნაწილია, სადაც ლაკობასა და ორახელაშვილის (ახლა კონფედერატების) ქუჩების გადაკვეთაზე მდებარეობს რუსეთის საელჩოს კომპლექსი, სინამდვილეში ოკუპანტი სახელმწიფოს ადმინისტრაცია.

მოსკოვმა 2008 წ. 26 აგვისტოს აღიარა აფსუათა დამოუკიდებლობა, 9 სექტემბერს სოხუმთან დაამყარა დიპლომატიური ურთიერთობა, 17-ში დადო ხელშეკრულება "მეგობრობის, თანამშრომლობისა და ურთიერთ დახმარების შესახებ", ხოლო 2014 წ. ხელი მოეწერა შეთანხმებას "სამოკავშირეო და სტრატეგიული პარტნიორობის შესახებ".

თითქოს ურთიერთობები საერთაშორისო ნორმების ფარგლებშია, მაგრამ დღეს აფსუათა უმრავლესობა კარგად ხედავს, რომ რუსეთი არა მხოლოდ ქართველთა, არამედ მათი მტერი და დამპყრობელია. ცხადია, ეს ადრეც იცოდნენ, თუნდაც მუჰაჯირობიდან მოყოლებული, მაგრამ ჩვენდამი სიძულვილმა ისე დააბრმავა ეს ხალხი, რომ ლომის ხახაში თავად შეძვრნენ და მიექანებიან განადგურებისაკენ. სიძულვილს კი კვებავს იმის გენეტიკურ დონეზე არსებული მტანჯავი შეგნება, რომ ისინი ჩამოსული, არა ავტოქტონური ხალხია, რომელმაც არა მხოლოდ ტერიტორია მოიპარა, არამედ სახელი და ისტორიაც.

აფხაზეთის ბიუჯეტის 80% კრემლის ფულია და მის ხარჯვასაც ის აკონტროლებს ე. წ. საინვესტიციო პროგრამებით. მოსახლეობის 70-75% რუსეთის მოქალაქეა და ახალი, ორმაგი მოქალაქეობის შესახებ ხელშეკრულების თანახმად, რუსებიც მიიღებენ აფხაზეთის მოქალაქეობას (10 ათასი მათი ოჯახებით). სომხები ტრადიციულად გამალებით მრავლდებიან და ეკონიმიკურ საქმიანობას ისინი აკონტროლებენ. აფსუები უკვე უმცირესობაში არიან, თუმცა, ამას მალავენ აღწერის ციფრების მანიპულირებით. დემოგრაფიულ კატასტროფას აახლოებს დაბალი შობადობა, მოდებული ნარკომანიისა და დანგრეული ჯანდაცვის გამო გაზრდილი სიკვდილიანობა, მიგრაცია.

ცალკე თემაა მიწისა და უძრავი ქონების უცხოელთათვის (ანუ რუსებისთვის) გადაცემის დაშვების საკითხი, რასაც აფსუები ჯერ-ჯერობით ეწინააღმდეგებიან, მაგრამ ესეც დროებითია, რადგან წნეხი ძლიერდება.

რუსები ეპატროებიან ბიჭვინთისა და გაგრის საკურორტო ადგილებს, თავხედურად მიიერთეს ს. აიბღა და ა. შ.

2014 წლიდან ძალოვან სტრუქტურებს რუსეთი აკონტროლებს გამოძიების დონემდე, 2 ათასიან ჯარზე არაფერი რომ არ ვთქვათ.

მოკლედ, რუსეთი ტოტალურ კონტროლს ახორციელებს და აფსუები სულ უფრო ხმამაღლა გამოხატავენ უკმაყოფილებას, მაგრამ არა უშუალოდ მოსკოვის, არამედ ადგილობრივი კორუმპირებული და მარიონეტი ხელმძღვანელების მიმართ. მიუხედავად იმისა, რომ პირდაპირი მნიშვნელობით რუსეთი აჭმევს და აცმევს აფსუას, ტურისტებითაც ამარაგებს, ქართული საფრთხისგანაც "იცავს", აფსუას ეზიზღება რუსი და ამას საყოფაცხოვრებო დონეზე ხშირად გამოხატავს.

კრემლმა ვერ (თუ არ) უზრუნველყო "დამოუკიდებელი აფხაზეთის" საერთაშორისო აღიარება და ხალხის კეთილდღეობა.

ამდენად, აფხაზეთის "დამოუკიდებელი სახელმწიფოს" საბოლოო ნიველირების პროცესი უკვე გადამწყვეტ ფაზაშია შესული და, ვფიქრობ, ისტორია გამეორდება და აფსუები იარაღს მოკიდებენ ხელს ისე, როგორც ეს XIX ს. 60-იან წლებში გააკეთეს. მაშინ მათი ჯანყი ტრაგიკულად დამთავრდა. დღესაც იგივე ელით, რადგან "მოძმე" ჩრდილოეთ კავკასია არ და ვერ დაეხმარება, ხოლო ჩვენსკენ გამოხედვის სურვილს ძვალსა და რბილში გამჯდარი სიძულვილი არ მისცემს...

ისტორიის პალიტრიდან მრავალი გაცილებით ძლიერი ხალხი, ერი თუ იმპერია გამქრალა და ცრემლები არავის დაუღვრია. არც აფსუებზე დაიპუტავს თმებს ვინმე.

Каждому - своё!

მუჰაჯირთა რეპატრიაციის პერიპეტიები აფხაზეთში

მუჰაჯირობა აფსუებისა და სხვა კავკასიელი ხალხების დიდი ტრაგედია იყო, რომელიც ორი იმპერიის, ოსმალეთისა და რუსეთის შეჯახების შედეგად განვითარდა. აფსუები თვლიან, რომ მათი ხალხის 80% საზღვარგარეთ ცხოვრობს, რომლებიც XIX ს. მეორე ნახევარში გახდნენ დევნილნი.

ჯერ კიდევ რუსეთ-საქართველოს ომის დროს, 1993 წ. 23 მარტს აფსუათა მაშინდელმა ლიდერმა ვლადისლავ არძინბამ ხელი მოაწერა განკარგულებას „რეპატრიაციის სახელმწიფო კომიტეტის შექმნის შესახებ“.  

დღეისთვის თურქეთიდან, სირიიდან, იორდანიიდან დაახლოებით 5,5 ათასი დევნილთა  შთამომავალი დაბრუნდა, 10 ათასმა კი მიიღო „აფხაზეთის მოქალაქეობა“. 2018 წ. დაფიქსირდა რეკორდული ციფრი - 543 რეპატრიანტი. ჩამოსულები 5 წლის განმავლობაში სხვადასხვა სოციალური მხარდაჭერითა და შეღავათებით სარგებლობენ: მათ უფინანსებენ უმაღლესი განათლებას, მკურნალობას, ბავშვის დაბადებისთვის უხდიან შემწეობას და ა. შ.  მაგრამ 26-27 წლის განმავლობაში მუჰაჯირთა ისტორიულ სამშობლოში დაბრუნების პროცესმა, შეიძლება ითქვას, ფიასკო განიცადა.   

რამოდენიმე დღის წინ სოხუმში გაიმართა დისკუსია, რომელზეც განხილული იქნა დიასპორებთან ურთიერთობების პრობლემები. მრგვალ მაგიდაში მონაწილეობდნენ: ატანურ აკუსბა - თურქეთში აფხაზეთის კულტურული ცენტრების ფედერაციის ხელმძღვანელი,  საზოგადოებრივი ორგანიზაცია „აბაზას“ ხელმძღვანელი - უმარ კონჩევი,  საზოგადოებრივი ორგანიზაცია „ასხარას“ ხელმძღვანელი ლევან მიკაა, აფხაზეთის სრულუფლებიანი წარმომადგენელი თურქეთში იბრაჰიმ ავიძბა და ა. შ.

აღინიშნა, რომ რუსეთის გავლით სოხუმში ჩამოსვლა ძალიან ძვირია და 3-4 კაციან ჯგუფს დაახლოებით 150 ათასი რუბლი (2 ათასი აშშ-ს დოლარი) უჯდება. ამას ემატება ტექნიკური ხასიათის პრობლემები - აეროპორტში საათობით გაჩერება, გაუთავებელი შემოწმებები, თითის ანაბეჭდები და ა. შ. ეს მაშინ, როცა "აფხაზეთსა და რუსეთს შორის 2014 წ. ხელშეკრულების მე -12 მუხლის შესაბამისად უნდა შექმნილიყო აფხაზეთის დე ფაქტო ხელისუფლების სპეციალიზებული საბაჟო ორგანო, რომელიც იმუშავებდა რუსეთის ფედერაციაში (სოჭის აეროპორტი, საზღვაო ნავსადგური), თუმცა, ეს არავის აინტერესებს.

დიასპორის წარმომადგენლების თქმით, მათ ჰქონდათ საუბარი თურქეთის შესაბამის სტრუქტურებთან და ბიზნეს კომპანიებთან სოხუმთან საზღვაო მიმოსვლის შესახებ, როგორც ეს დსთ-ს ქვეყნების მხრიდან ბლოკადის პერიოდში იყო. ატანურ აკუსბა: „დღეს გაუგებარია, რა ხდება. რამოდენიმე წლის წინ თურქული მხარის თხოვნით სწავლობდნენ სოხუმის ყურის აკვატორიას, ზომავდნენ ზღვის სიღრმეს. შემდეგ ეს შეწყდა. ახლა თურქეთის აფსუური დიასპორა ცდილობს აფხაზეთამდე დერეფანი საქართველოს ტერიტორიაზე გაჭრას, მით უმეტეს, რომ ენგურის საკონტროლო პუნქტის გავლით აფხაზეთში მოხვედრა 100 აშშ-ის დოლარი ჯდება. თურქული მხარე მოამაზადებს ამ საკითხს, მოძებნის ტუროპერატორს, რომელიც უზრუნველჰყოფს ეთნიკურად აფხაზი თურქეთის მოქალაქეების შეიარაღებულ დაცვას“. ატანურ აკუსბას განცხადებით, ამაზე შეთანხმება უკვე არსებობს.

ისედაც ჩავარდნილი რეპატრიაცია კორონავირუსმაც დააზარალა. ძირითადი კონტინგენტი დღეს ჩრდილოეთ კავკასიიდანაა - ოთხასამდე აბაზა ითხოვს აფხაზეთის მოქალაქეობას, თურქეთიდან -  11-12, იორდანიიდან - 2, ეგვიპტიდან - 1.

რეპატრიაციაზე პასუხისმგებელნი და  დიასპორის წარმომადგენელნი აღნიშნავენ, რომ არ არის ჩამოყალიბებული რეპატრიაციის კონცეფცია და პროგრამა. ამასთან, მათი აზრით, პარლამენტმა უნდა მიიღოს კანონი აფხაზეთის რეგიონებში რეპატრიანტებისთვის მიწების გამოყოფის შესახებ და საკანონმდებლო ორგანოში მათთვის განისაზღვროს შესაბამისი კვოტები.

ცხადია, მოსკოვს, რომელსაც არ აინტერესებს ადგილობრივ აფსუათა ბედი, მით უფრო არ სჭირდება თურქეთიდან ან სირიიდან ჩამოსახლებულები. ვერც ადგილობრივი რეჟიმი დააჩქარებს „თანამემამულეთა“ პრობლემების გადაწყვეტას, რადგან მთლიანად დამოკიდებულია კრემლზე და წინააღმდეგობა გამორიცხულია.

ჩვენ კი დარწმუნებულნი ვართ, რომ აფხაზეთის ომის შედეგად გამოდევნილი ასიათასობით ქართველის დაბრუნებაა საშური მშობლიურ ადგილებში, რისი იგნორირება დიდ სულიერ წინაღობას ქმნის ოკუპანტთა მარიონეტების ნებისმიერი წამიწყებისთვის.

 

 

კოალიციური მთავრობა - ბლეფი თუ რეალობა?

საქართველოში საპრეზიდენტო მმართველობის საპარლამენტოთი ჩანაცვლება მ. სააკაშვილის შეცდომა იყო. ეტყობა, მესამეჯერ პრეზიდენტობა რომ არ შეიძლებოდა, ამანაც განაპირობა ეს ცვლილება.

არადა, ჩვენი, ჯერ კიდევ საბჭოური თუ ყმაწვილი პოსტსაბჭოური საზოგადოება შეჩვეულია ბელადს, გენერალურ მდივანს, "მამა მარჩენალს", რომელიც ჩვენს მაგივრად ფიქრობს, დაუღალავად იღვწის ხალხის ბედნიერებისათვის, "უფასო ფულს" არიგებს და როცა ერთბაშად უსპობ ბუნჩულა "ცხვრის ფარას" ამხელა იმედს, ის იბნევა, გაურკვევლობაშია, ნერვიულობს, უმოქმედობაში იძირება, ღარიბდება, მანიპულირებადი ხდება, ადვილად გღალატობს და უსინდისოდ იყიდება, რაც სტანჯავს შემდეგ და არჩევანს ვერ აკეთებს.

განა დამოუკიდებლობის მოპოვებიდან დღემდე კრიტიკულად შეიცვალა რამე ჩვენი საზოგადოების მენტალობასა და სოციალურ აზროვნებაში? "ძველი" თაობის ამბავში მეეჭვება და იმედი ახალგაზრდებზეა. ამას ეს 30 წელი ადასტურებს...

დღეს ყოველ მოსახვევში გაჰყვირიან ე. წ. კოალიციურ მმართველობაზე. კარგი იდეაა, მაგრამ განა ასეთი არ იყო 2012 წ. უმრავლესობით არჩეული "ქართული ოცნება" მისი ექვსი სუბიექტით? {ქართული ოცნება-დემოკრატიული საქართველო (ივანიშვილი); საქართველოს კონსერვატიული პარტია (ძიძიგური); მრეწველობა გადაარჩენს საქართველოს (თოფაძე); საქართველოს რესპუბლიკური პარტია (ბერძენიშვილი); ჩვენი საქართველო–თავისუფალი დემოკრატები (ალასანია); ეროვნული ფორუმი (გუბაზი)}.

სად და რატომ გაქრა ეს კოალიცია?

რა, გავლენები და ფული შემოაკლდათ?

ამბიციები ვერ დაიკმაყოფილეს?

ხომ ვიცით, რომ იმ ერთობიდან უმრავლესობა მრავალი ათეული წელია პარტიიდან პარტიაში, ბლოკიდან ბლოკში, ბელადიდან ბელადთან მოგზაურობს და ფეხებზე ჰკიდია ქართველი ერი!

მრავალი ამ პარტიათაგან თუ პოლიტიკოსთაგან ჯერ შევარდნაძესთან იყო და მერე მასვე ედგა კრიჭაში, ასევე მოიქცნენ სააკაშვილთან და დღეს ივანიშვილს უკეთებენ трюк-ს.

დღევანდელ ოპოზიციას რომ ვუყურება, ვხედავ, თუ როგორ ვერ იტანენ ერთმანეთს (გამონაკლისი, ალბათ, მელიაა), მაგრამ ესენი უფრო დიდმა სიძულვილმა დროებით გააერთიანა და ფარისევლურად ჰპირდებიან ადამიანებს ბედნიერ მომავალს. საქართველოს დღევანდელი პოლიტიკური კლასი გაცვდა, დაბერდა და ეს გუშინდელები ოდნავ გასაქანს რომ იგრძნობენ, ერთმანეთს დაჭამენ და ისედაც გაქრობის პირას მყოფ ქვეყანას გაანადგურებენ, რადგან ფეხებზე ჰკიდიათ ქართველი ერი!

ამდენად, თუ მაინც მოხერხდა ე. წ. კოალიციური მმართველობის ჩამოყალიბება, ეს პერმანენტული პოლიტიკური კრიზისების მიზეზი გახდება, რადგან ჩვენ ჯერ კიდევ ცუდად გამოგვდის ერთმანეთთან დიალოგი და კომპრომისის ხელოვნება. ამპარტავნობისა და დიდგულოვნობის სენი გვჭირს ქართველებს, - ჩამოვხსდებით და ვამბობთ, - "უჩემოდ ვით იმღერეთა". არც საზოგადოებაა ამისთვის მზად და არც მორყეული, მოსკოვის აგენტურით გაძეძგილი პოლიტიკური ელიტა, ანუ "ნუ დაუყრით ღორებს მარგალიტებს", - გახსოვთ?

საქართველო კარგა ხნით უნდა დაუბრუნდეს საპრეზიდენტო მმართველობას და პოლიტიკური შადიმანების "მარილზე გასვლის" შემდეგ, უკვე მომავალი თაობა იზრუნებს ქვეყნის დემოკრატიული მართვის ფორმებზე, რაც ბუნებრივი პროცესი უნდა გახდეს.

"ახალგაზრდებო, აწ კი თქვენ გამოდით, თქვენი ჭირიმე!" (აკაკი).

მოსე 40 წელი კი არ ასეირნებდა უდაბნოში თავის ხალხს, არამედ სანამ მონობაში დაბადებული და გაზრდილი, გაფუჭებულ-გათახსირებული თაობა არ აღესრულა, ებრაელებს აღთქმული ქვეყანა არ აღირსა.

ვატყობ, ვერც ჩვენი თაობა მიაღწევა "აღთქმულ მიწას" - სტაბილურ და ხაზინის ქურდებისგან თავისუფალ, სოხუმ და ცხინვალ შემომტკიცებულ საქართველოს. ეს პესიმიზმი არაა, ეს ჩვენ თვალწინ ხდება 30 წელია.

გარდა აფხაზეთისა და მამაზაღლი რუსეთის დამარცხებისა, რაც ყველაზე მეტად მაღელვებს დღეს - ეს ჩვენი ახალგაზრდობაა, მომავალი თაობაა, რადგან სწორედ მათში უნდა გამართლდეს და განსხეულდეს ჩვენ თაობის ბრძოლა და შრომა.

ჩვენი თაობა კი ბედნიერია იმით, რომ პატივად გვერგო ქართველთა საუკუნო ნატვრის აღსრულება - დამოუკიდებლობისთვის თავგანწირული ბრძოლა და ეროვნული თავისუფლების მოპოვება.